5/1, ankerplek Union Island achter het rif, Clifton

Gisteren is het weer Caraibisch geworden: rustig, mooi, blauwe lucht met kleine wolkjes. Zoals beloofd in het prospectus. Een laatste keer het eiland op geweest, naar Hillsborough met het busje -we hebben al in de gaten hoe dat gaat- wat boodschppen gedaan en longhi gegeten. Dat is kroonslak (zoek maar op): zo'n grote schelp die ze hier veel opduiken en eten. Daarna naar het noorden van het eiland, waar vroeger de Schotten woonden en dat kun je nog zien aan de gemiddelde kleur van de mensen daar. Mensen zijn trouwens erg vriendelijk, relaxed, dorps en de hele dag hoor je overal reggae. Prachtige kapsels ook. Rasta natuurlijk, maar ook alle soorten vlechtjes en gladgetrokken en staartjes die eruit zien als vuurwerk.

 

Gezwommen in de baai rond de boot. Tot diep in de nacht op het voordek gezeten. Nou ja, dat is hier half tien, dan vallen we allemaal om.

 

Vanmorgen

Op het zeil naar Union in een rustige zee. Mijn maag kon dat beter aan dan de overtocht vana Grenada naar Carriacou. Het is nu half 2 en we gaan straks inklaren. Dat betekent: de korte broek verwisselen voor een nette korte broek en in de dinghy an land. We liggen achter een rif. Dat zie je goed door het lichte blauw en het breken van de golven. We liggen tegenover een kroegje: dat staat op een eilandje dat ongeveer even groot is als de kroeg. Je kunt er alleen komen met een dinghy.

 

Leven aan boord

We zijn intussen wat gewend aan het leven aan boord. Ik kom gemakkelijker het trapje naar de kombuis op en af. En dat doe je vaak! De routines zijn bekender: douchen met de antislipmat buiten de deur, de tas met kleren in het vooronder, op mijn bed, want anders neemt het veel ruimte in de keuken, het ontbijt met veel vocht (dan heb je vast een voorraadje voor de dag), afwassen, alles opruimen en vastzetten, alle raampjes dicht als het regent, water maken, de wc leegpompen, de windmolen voor elektriciteit, groente kopen op het eiland en vlees of vis uit de vriezer. Lizzy kookt, wij wassen af en Lizzy ruimt alles weer op: die weet waar alles staat. Het hele schip is volgepropt met boodschappen, omdat ze net uit het zuiden komen en in Venezuela is alles veel goedkoper dan hier. Achter elke wand en onder de vloer eten en spullen voor de boot. En alles is uiteraard gestouwd.

 

Horizon ... horizontaal
Ook zijn we wat gewend aan de voortdurende beweging. Die is nu wat rustiger dan de eerste dagen, maar het houdt nooit op, tenzij je aan land gaat. Dus ik moet met regelmaat opkijken om naar de horizon te kijken. Wat geen straf is, die is turkoois en helder met hier en daar een eiland. In dit gebied kun je steeds eilanden zien. Vanaf Union zie je Petit St. Vincent (of PSV) en Petit Martinique en Carriacou, waar we vandaan komen, en de Tobago Cays en Mayreau. Toch duurt het nog wel even voor je weer op een nieuw eiland bent. Het lijkt dichterbij dan het is.